Representation of Shape in Individuals From a Culture With Minimal Exposure to Regular, Simple Artifacts: Sensitivity to Nonaccidental Versus Metric Properties

Many of the phenomena underlying shape recognition can be derived from the greater sensitivity to nonaccidental properties of an image (e.g., whether a contour is straight or curved), which are invariant to orientation in depth, than to the metric properties of an image (e.g., a contour's degree of curvature), which can vary with orientation. What enables this sensitivity? One explanation is that it derives from people's immersion in a manufactured world in which simple, regular shapes distinguished by nonaccidental properties abound (e.g., a can, a brick), and toddlers are encouraged to play with toy shape sorters. This report provides evidence against this explanation. The Himba, a seminomadic people living in a remote region of northwestern Namibia where there is little exposure to regular, simple artifacts, were virtually identical to Western observers in their greater sensitivity to nonaccidental properties than to metric properties of simple shapes

Priming of plane-rotated objects depends on attention and view familiarity

Three experiments investigated the role of attention in visual priming across rotations in the picture plane. Experiment 1 showed that naming latencies increased with the degree of misorientation for objects commonly seen in an upright view (base objects) but not for objects seen familiarly from many views (no-base objects). In Experiment 2, no-base objects revealed a priming pattern identical to that observed previously for left-right reflections (Stankiewicz, Hummel, & Cooper, 1998): Attended objects primed themselves in the same and rotated views, whereas ignored images primed themselves only in the same view, with additive effects of attention and orientation. In Experiment 3 ignored base objects only primed themselves in a familiar (upright) view, indicating that priming only obtains when that image makes contact with object memory. These data challenge theories of object recognition that rely on any single representation of shape and contribute to evidence suggesting holistic (view-like) representations for ignored and analytic (view-insensitive) representations for attended objects

Learning Behavioural Context

The original publication is available at www.springerlink.co

Attention mechanisms in the CHREST cognitive architecture

In this paper, we describe the attention mechanisms in CHREST, a computational architecture of human visual expertise. CHREST organises information acquired by direct experience from the world in the form of chunks. These chunks are searched for, and verified, by a unique set of heuristics, comprising the attention mechanism. We explain how the attention mechanism combines bottom-up and top-down heuristics from internal and external sources of information. We describe some experimental evidence demonstrating the correspondence of CHREST’s perceptual mechanisms with those of human subjects. Finally, we discuss how visual attention can play an important role in actions carried out by human experts in domains such as chess

Longer fixation duration while viewing face images

The spatio-temporal properties of saccadic eye movements can be influenced by the cognitive demand and the characteristics of the observed scene. Probably due to its crucial role in social communication, it is argued that face perception may involve different cognitive processes compared with non-face object or scene perception. In this study, we investigated whether and how face and natural scene images can influence the patterns of visuomotor activity. We recorded monkeys’ saccadic eye movements as they freely viewed monkey face and natural scene images. The face and natural scene images attracted similar number of fixations, but viewing of faces was accompanied by longer fixations compared with natural scenes. These longer fixations were dependent on the context of facial features. The duration of fixations directed at facial contours decreased when the face images were scrambled, and increased at the later stage of normal face viewing. The results suggest that face and natural scene images can generate different patterns of visuomotor activity. The extra fixation duration on faces may be correlated with the detailed analysis of facial features

Wyniki chirurgicznego leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki operacyjnej

Wstęp: Tętniak aorty wstępującej jest chorobą o niepomyślnym rokowaniu, a jedynym sposobem jego leczenia jest operacja. Celem pracy była ocena ryzyka operacyjnego i odległych wyników leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki chirurgicznej. Materiał i metody: W latach 1985-1999 operowano 137 pacjentów z tętniakiem aorty wstępującej. Pacjentów podzielono na 4 grupy w zależności od rodzaju wykonanej operacji: grupa 1 - plastyka aorty wstępującej z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 25); grupa 2 - operacja Bentalla-De Bono (n = 25); grupa 3 - proteza nadwieńcowa z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 35); zmodyfikowana operacja Bentalla (n = 52). Wyniki: Liczba powikłań śródoperacyjnych i wczesnych pooperacyjnych w poszczególnych typach operacji nie różniła się statystycznie (odpowiednio: p = 0,147 i p = 0,484). Śmiertelność wczesna wyniosła 5,1%. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic w liczbie zgonów wczesnych między poszczególnymi grupami (p = 0,979). U 11 chorych (8%) wystąpiły powikłania odległe wymagające reoperacji. Wykonano 11 reoperacji: po plastyce aorty - 5 (20%) - wszystkie z powodu ostrego rozwarstwienia aorty; po klasycznej operacji Bentalla - 6 (24%), z powodu tętniaka rzekomego - 2, dystalnego - 1, rozwarstwienia - 1 i oderwania prawej tętnicy wieńcowej - 2. Nie odnotowano reoperacji po wszczepieniu protezy nadwieńcowej i po zmodyfikowanej operacji Bentalla. Śmiertelność w obserwacjach odległych w poszczególnych typach operacji wyniosła: plastyka aorty - 28%, operacja Bentalla - 16%, proteza nadwieńcowa - 2,8%, zmodyfikowana operacja Bentalla - 1,9%. W grupach 1 i 2 śmiertelność odległa była znacznie wyższa (p < 0,001) niż w grupach 3 i 4. Wnioski: Radykalne metody operacji nie zwiększają ryzyka operacyjnego i wystąpienia wczesnych i odległych powikłań pooperacyjnych. Wykonanie plastyki aorty wiąże się z dużym ryzykiem rozwarstwienia w okresie odległym. Zastosowanie otuliny w klasycznej operacji Bentalla może sprzyjać powstawaniu powikłań wymagających powtórnej operacji. (Folia Cardiol. 2004; 11: 741-749

Izolacja żył płucnych wykonywana ablacją elektryczną jako metoda przywracania rytmu zatokowego w utrwalonym migotaniu przedsionków u chorych z wadą mitralną. Doniesienie wstępne

Wstęp: Ablację elektryczną prądem o wysokiej częstotliwości linii oddzielającej ujście żył płucnych od mięśnia przedsionka można traktować jako modyfikację stosowanej od ponad 10 lat metody "labiryntu". Jednak powoduje ona mniejsze uszkodzenie mięśnia przedsionka oraz niewielkie wydłużenie czasu operacji. Szczególnie interesująca wydaje się u chorych z utrwalonym migotaniem przedsionków (AF) i z wykonywaną jednocześnie korekcją wady mitralnej. Cel pracy: Wstępna ocena skuteczności izolacji żył płucnych wykonanej ablacją prądem o wysokiej częstotliwości w leczeniu utrwalonego AF u chorych z wadą zastawki mitralnej. Materiał i metody: Izolację żył płucnych ablacją prądem o wysokiej częstotliwości wykonano u 10 pacjentek. U wszystkich chorych stwierdzano AF w okresie minimum 3 miesięcy przed planowaną operacją i wykluczono współistnienie innych czynników mogących wywoływać AF. U wszystkich 10 pacjentek wszczepiono mechaniczne protezy zastawkowe w ujście mitralne. Chorych dobrano losowo. Wyniki: U wszystkich pacjentów przed leczeniem operacyjnym rejestrowano utrwalone AF przez okres od 6 miesięcy do 14 lat. U 7 chorych poddanych izolacji żył płucnych obserwowano śródoperacyjnie powrót rytmu zatokowego. W czasie dalszej obserwacji (w ciągu 4 tygodni od operacji) rytm zatokowy utrzymał się u 2 pacjentek, u 3 chorych występowały napady nadkomorowych arytmii, u 3 osób rejestrowano migotanie przedsionków, a u 2 pacjentek - ze względu na okresowo pojawiający się rytm węzłowy z wolną czynnością komór - konieczne było wszczepienie układu stymulującego serce. W okresie 3-6 miesięcy od operacji u 6 chorych rejestrowano rytm zatokowy, u 2 - utrwalone AF, a w 2 przypadkach obserwowano skuteczną stymulację serca. Wnioski: Wykonanie izolacji żył płucnych ablacją prądem o wysokiej częstotliwości pozwoliło na przywrócenie rytmu zatokowego bezpośrednio po operacji u 60% pacjentów. W trakcie dalszej obserwacji rytm zatokowy rejestrowano trwale u 60% chorych, natomiast u 20% - utrwalone AF. U 2 spośród 10 pacjentów po izolacji żył płucnych ujawnił się rytm zastępczy z węzła przedsionkowo-komorowego z wolną czynnością komór, wymagający wszczepienia układu stymulującego serce

Discriminant and Concurrent Validity of a Simplified DSM-Based Structured Diagnostic Instrument for the Assessment of Autism Spectrum Disorders in Youth and Young Adults

Background: To evaluate the concurrent and discriminant validity of a brief DSM-based structured diagnostic interview for referred individuals with autism spectrum disorders (ASDs). Methods: To test concurrent validity, we assessed the structured interview's agreement in 123 youth with the expert clinician assessment and the Social Responsiveness Scale (SRS). Discriminant validity was examined using 1563 clinic-referred youth. Results: The structured diagnostic interview and SRS were highly sensitive indicators of the expert clinician assessment. Equally strong was the agreement between the structured interview and SRS. We found evidence for high specificity for the structured interview. Conclusions: A simplified DSM-based ASD structured diagnostic interview could serve as a useful diagnostic aid in the assessment of subjects with ASDs in clinical and research settings

Wyniki chirurgicznego leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki operacyjnej

Wstęp: Tętniak aorty wstępującej jest chorobą o niepomyślnym rokowaniu, a jedynym sposobem jego leczenia jest operacja. Celem pracy była ocena ryzyka operacyjnego i odległych wyników leczenia tętniaka aorty wstępującej w zależności od wyboru techniki chirurgicznej. Materiał i metody: W latach 1985-1999 operowano 137 pacjentów z tętniakiem aorty wstępującej. Pacjentów podzielono na 4 grupy w zależności od rodzaju wykonanej operacji: grupa 1 - plastyka aorty wstępującej z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 25); grupa 2 - operacja Bentalla-De Bono (n = 25); grupa 3 - proteza nadwieńcowa z/bez wymiany zastawki aortalnej (n = 35); zmodyfikowana operacja Bentalla (n = 52). Wyniki: Liczba powikłań śródoperacyjnych i wczesnych pooperacyjnych w poszczególnych typach operacji nie różniła się statystycznie (odpowiednio: p = 0,147 i p = 0,484). Śmiertelność wczesna wyniosła 5,1%. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic w liczbie zgonów wczesnych między poszczególnymi grupami (p = 0,979). U 11 chorych (8%) wystąpiły powikłania odległe wymagające reoperacji. Wykonano 11 reoperacji: po plastyce aorty - 5 (20%) - wszystkie z powodu ostrego rozwarstwienia aorty; po klasycznej operacji Bentalla - 6 (24%), z powodu tętniaka rzekomego - 2, dystalnego - 1, rozwarstwienia - 1 i oderwania prawej tętnicy wieńcowej - 2. Nie odnotowano reoperacji po wszczepieniu protezy nadwieńcowej i po zmodyfikowanej operacji Bentalla. Śmiertelność w obserwacjach odległych w poszczególnych typach operacji wyniosła: plastyka aorty - 28%, operacja Bentalla - 16%, proteza nadwieńcowa - 2,8%, zmodyfikowana operacja Bentalla - 1,9%. W grupach 1 i 2 śmiertelność odległa była znacznie wyższa (p < 0,001) niż w grupach 3 i 4. Wnioski: Radykalne metody operacji nie zwiększają ryzyka operacyjnego i wystąpienia wczesnych i odległych powikłań pooperacyjnych. Wykonanie plastyki aorty wiąże się z dużym ryzykiem rozwarstwienia w okresie odległym. Zastosowanie otuliny w klasycznej operacji Bentalla może sprzyjać powstawaniu powikłań wymagających powtórnej operacji. (Folia Cardiol. 2004; 11: 741-749

The effects of the neurotoxin DSP4 on spatial learning and memory in Wistar rats

The aim of the present study was to investigate the effect of DSP4-induced noradrenaline depletion on learning and memory in a spatial memory paradigm (holeboard). Since Harro et al. Brain Res 976:209–216 (2003) have demonstrated that short-term effects of DSP4 administration include both noradrenaline depletion and changes in dopamine and its metabolites—with the latter vanishing within 4 weeks after the neurotoxic lesion—the behavioural effects observed immediately after DSP4 administration cannot solely be related to noradrenaline. In the present study, spatial learning, reference memory and working memory were therefore assessed 5–10 weeks after DSP4 administration. Our results suggest that the administration of DSP4 did not lead to changes in spatial learning and memory when behavioural assessment was performed after a minimum of 5 weeks following DSP4. This lack of changes in spatial behaviour suggests that the role of noradrenaline regarding these functions may be limited. Future studies will therefore have to take into account the time-course of neurotransmitter alterations and behavioural changes following DSP4 administration